Ελβετία: Υποστήριξη σε Γονείς με παιδιά ΑΜΕΑ
Σημερα στο Θέμα της Κυριακής θα έχουμε τη σύντευξη της κυρίας Στεφάνιας Χαντζαριδου, μητέρα παιδιού ΑΜΕΑ που μένει εδώ και πολλά χρόνια στην Ελβετία στον Κύριο Αναστάσιο Λυμπερόπουλο.
Πώς αποφασίσατε να μετακομίσετε Ελβετία;
Σ.Χ : Η ιστορία μας είναι λίγο διαφορετική. Οι λόγοι που αποφασίσαμε να μεταναστεύσουμε δεν ήταν οικονομικοί ή καριέρας. Είχαμε με τον σύζυγο, τον Φώτη, τις δουλειές μας στην Ελλάδα, δημόσιο εγώ και εκείνος αργυροχρυσοχόος σε εργαστήριο, τα σπίτια μας, τους φίλους μας και την οικογένεια μας, όλα τακτοποιημένα.
Δεν θα υπήρχε κανένα λόγος για την απόφαση αυτή αν το ένα από τα δύο παιδιά μας, ο Παναγιώτης μας, δεν είχε σπαστική τετραπληγία με βαριά νοητική στέρηση λόγω εγκεφαλικής παράλυσης και καθημερινές επιληπτικές κρίσεις.
Το να ζεις στην Ελλάδα με ένα παιδί μόνιμα σε αναπηρικό καρότσι με συνεχές ανάγκες θεραπειών και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης είναι τόσο δύσκολο που μόνο αν το έχεις στην οικογένεια σου μπορείς να το καταλάβεις.
Ειδικά σχολεία με φοβερές ελλείψεις, ανύπαρκτα πεζοδρόμια, παιδεία μηδενική όσον αφορά την αναπηρία και τις ανάγκες της, κρατικές παροχές ελάχιστες που σίγουρα δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τα αναγκαία μιας τέτοιας οικογένειας.
Έτσι αποφασίσαμε ότι για το καλό και για του άλλου παιδιού μας, της Ευσταθίας μας, να φύγουμε από Ελλάδα. Με μια αρχική έρευνα καταλήξαμε ότι η Ελβετία είναι μια από τις χώρες που μπορεί να στηρίξει μια οικογένεια σαν την δική μας και έτσι στοχεύσαμε για εδώ.
Ήταν εύκολη η πραγματοποίηση αυτής της απόφασης;
Σ.Χ.: Πρέπει να τονίσω πριν απαντήσω στην ερώτηση ότι ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί στην πορεία αυτής της προσπάθειας γνωρίσαμε εξαιρετικούς ανθρώπους που έχουμε την τιμή να τους θεωρούμε φίλους μου που μας βοήθησαν και μας βοηθούν με κάθε δυνατό τρόπο.
Εύκολη δεν θα το έλεγα. Καταρχήν πριν καν ξεκινήσουμε να έρθουμε κάναμε μια έρευνα που κράτησε ένα χρόνο. Μιλήσαμε με ανθρώπους, διαβάσαμε άρθρα, κοιτάξαμε νομοθεσίες, κρατικές παροχές, ότι μπορούσαμε να σκεφτούμε το ερευνήσαμε.
Μετά από συζήτηση με διάφορες ομάδες και γνώστες καταλήξαμε ότι το γερμανόφωνο κομμάτι και ειδικά η Ζυρίχη ταιριάζει πιο πολύ στις ανάγκες μας και αποφασίσαμε να την επιλέξουμε ως τόπο προορισμού.
Σε αυτήν την απόφαση βοήθησε πολύ και η ομάδα την Ελληνίδων Μαμάδων της Ελβετίας που ήταν τεράστια βοήθεια για μένα με ψυχολογική στήριξη αλλά και απεριόριστες πληροφορίες για όλα τα θέματα που με απασχολούσαν.
Ο σύζυγος επισκέφτηκε την Ζυρίχη δύο φορές πριν την τελική του μετακόμιση για να μιλήσει με τις δημόσιες υπηρεσίες και να πάρει τις διαβεβαιώσεις που χρειαζόμασταν για αυτήν μας την απόφαση.
Αφού νοιώσαμε αρκετά ασφαλής έφυγε τον Φεβρουάριο 2018 χωρίς δουλειά, παρ’ όλες τις προσπάθειες που κάναμε από Ελλάδα να βρεθεί κάτι στην πόλη της Ζυρίχης. Φιλοξενήθηκε τον πρώτο καιρό από φίλο πλέον που χωρίς να μας ξέρει άνοιξε το σπίτι του για εμάς, και ξεκίνησε την προσπάθεια του να βρει δουλειά.
Μέχρι το Ιούλιο με την βοήθεια πάλι ενός εξαιρετικού ανθρώπου βρήκε μόνιμη δουλειά και τον Δεκέμβριο του 2018 δήλωσα άδεια άνευ αποδοχών στην δουλειά μου και μετακομίσαμε στο Κλότεν.
Η οικογένεια έκατσε χώρια 10 πολύ δύσκολους μήνες γιατί και για μένα ήταν πολύ κουραστικό να είμαι μόνη με τον μικρό και να τρέχω για όλες τις θεραπείες του αλλά και ο σύζυγος ζούσε με το άγχος ότι πρέπει να πετύχει για το καλό όλων μας.
Πώς σας φάνηκε η ζωή σας στην αρχή σε μια ξένη χώρα;
Σ.Χ.:Το πρώτο σοκ ήταν όταν πήραμε τον μικρό να τον πάμε την πρώτη του βόλτα. Αισθανθήκαμε άνθρωποι. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Ήταν τόσο εύκολο να πάμε παντού.
Να μπούμε σε τραμ, λεωφορεία, τρένα, να πάμε βόλτα στην λίμνη , να πάμε στο πάρκο που ήταν δίπλα στο σπίτι μας χωρίς κανένα άγχος και κανένα εμπόδιο. Οι άνθρωποι όλοι εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί και όλοι να με ρωτάνε αν χρειαζόμαστε κάτι. Βούρκωσα πολλές φορές εκείνες τις πρώτες μέρες.
Μετά ήταν η αντιμετώπιση του κράτους. Τους πρώτους τρεις μήνες μέχρι να τακτοποιηθεί το παιδί σε σχολείο και να περάσει την επιτροπή αναπηρίας δεν σας κρύβω είχα το άγχος μου γιατί δεν είχα μάθει να εμπιστεύομαι τις κρατικές υπηρεσίες. Μετά το πρώτο τρίμηνο μπήκαν όλα στη θέση τους.
Μεγάλη προσαρμογή για εμάς να μην έχουμε να κάνουμε τίποτα σε ότι αφορά το παιδί. Είχαμε μάθει να τρέχουμε εμείς για όλα και ξαφνικά μας λένε όχι εσείς ασχοληθείτε με την ζωή σας τον μικρό θα τον έχουμε εμείς πλέον, λόγια της Δ/ντριας του σχολείου του.
Μέχρι το τέλος της χρονιάς εκτός του ότι ο μικρός έκανε όλες τις θεραπείες στο σχολείο του είχε και καινούριο καρότσι, ορθοστάτη, νάρθηκες, ειδική περπατούρα και στο τέλος μας έδωσε η φιλανθρωπική οργάνωση Proinfirmis, και αυτοκίνητο για την οικογένεια με ειδική ράμπα.
Ακόμα δικαιούμαστε δύο επιδόματα για την οικογένεια, το ένα για μένα ώστε να μην δουλεύω αν δεν θέλω αλλά και να αποφασίσω να δουλέψω πάλι θα το δικαιούμαι. Τι άλλο να ζητήσεις από ένα κράτος; Ειλικρινά δεν έχω λόγια ευγνωμοσύνης για τα όσα μας έχουν προσφέρει. Φύγαμε από ένα κράτος με 0% Πρόνοια και ήρθαμε σε ένα κράτος με 100%.
Μετά από σχεδόν δύο χρόνια πιστεύεται ότι πήρατε την σωστή απόφαση;
Σ.Χ.:Το μόνο πράγμα που μετανιώνουμε είναι γιατί δεν πήραμε την απόφαση νωρίτερα. Η οικογένεια μας εδώ άνθισε. Η κόρη μου είναι σε μια σχολική δομή που την στηρίζει απόλυτα και σίγουρα θα φτιάξει το μέλλον της εδώ.
Ο άντρας μου δουλεύει σε εταιρία με πολύ καλές συνθήκες εργασίες. Ο γιος μου είναι ευτυχισμένος και λατρεύει το σχολείο του και εγώ αναπνέω.. Επιτέλους μετά από 12 χρόνια αναπνέω..
Α.Λ:. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την κυρία Στεφάνια Χαντζαριδου και να την αποκαλέσω ηρωίδα ΜΑΝΑ γιατί οι μητέρες που μεγαλώνουν παιδιά ΑΜΕΑ είναι ηρωίδες .
Σ.Χ.: Σας ευχαριστώ και εγώ κύριε Λυμπερόπουλε που μου δώσατε το βήμα μέσω της ιστοσελίδας www.Zitao-Vrisko.ch να αναδείξω την υποστήριξη που βρήκαμε εδώ στην Ελβετία για το παιδί μας .
Τάσος Λυμπερόπουλος 29.11.2020
